دارا جهان ندارد، // سارا زبان ندارد // بابا ستاره اي در // هفت آسمان ندارد// كارون ز چشمه خشكيد، // البرز لب فرو بست // حتي دل دماوند، // آتش فشان ندارد // ديو سياه دربند، // آسان رهيد و بگريخت // رستم در اين هياهو، // گرز گران ندارد// روز وداع خورشيد، // زاينده رود خشكيد // زيرا دل سپاهان، // نقش جهان ندارد// بر نام پارس دريا، // نامي دگر نهادند // گويي كه آرش ما، // تير و كمان ندارد// درياي مازني ها، // بر كام ديگران شد // نادر! ز خاك برخيز، // ميهن جوان ندارد // دارا ! كجاي كاري، // دزدان سرزمينت // بر بيستون نويسند، // اينجا خدا ندارد// آييم به دادخواهي، // فريادمان بلند است // اما چه سود، // اينجا نوشيروان ندارد // سرخ و سپيد و سبز است // اين بيرق كياني // اما صد آه و افسوس، // شير ژيان ندارد // كوآن حكيم توسي، // شهنامه اي سرايد // شايد كه شاعر ما // ديگر بيان ندارد// هرگز نخواب كوروش، // اي مهرآريايي // بي نام تو، وطن نيز نام و نشان ندارد